Domek Ellen

Dzień zapowiadał się dla niego ciężki. Przez nocne mary przespał ledwie cztery godziny. Minęło od tego momentu nieco ponad sześć godzin, a już czuł delikatne oznaki zmęczenia, jak ziewanie, czy lekką sztywność mięśni. Miał już za sobą odwaloną rodzinną robotę podpisywania papierków i załagodzenie kolejnej, bezsensownej kłótni między kuzynkami. Lisie kobiety potrafiły być niezwykle nieznośne, a zwłaszcza, gdy darły koty między sobą. Chłopak powoli przesunął wzrokiem po kartce zapisanej brzydkim pismem jego kolegi z drużyny. Ostatnio rozmawiał z nim na temat tkanin, z których wykonane były mundury wojskowe i tak jakoś zeszło to na krawców. Od kilku tygodni zbierał się z postanowieniem załatwienia sobie nowego płaszcza na wypady poza mur, jednak ta myśl skrupulatnie się od niego oddalała, im częściej bywał w mieście. Teraz jednak sytuacja była jak na gwałt. Zmrużył różnokolorowe oczy, czytając nazwę ulicy. Już kilkanaście kroków dalej staną przed małym, ale słodkim domkiem o niebieskich drzwiach. Lisia rezydencja zdecydowanie różniła się od tego miejsca. Jednakże, miało to w jakimś sensie swój urok. Biedny, ale cóż. Jego przyjaciółka mieszkała kiedyś w podobnym miejscu. Kojarzyło mu się to, więc dość dobrze. Wchłonął w płuca orzeźwiające powietrze, zerkając jeszcze mimochodem na czubki swoich butów. Długie, rude trzy ogony poruszały się niemalże swoim życiem na wysokości łydek. Uniósł spokojnie dłoń zaciśniętą w pięść i zapukał trzykrotnie. Miał nadzieję, że zastanie właścicielkę. Inaczej zmarnowałby godzinę poszukiwań jej warsztatu. Obciągnął swobodnie marynarkę. Jedyną oznaką zmęczenia były delikatnie podkrążone oczy. Westchnął z niecierpliwością, przypominając sobie o regularnych ćwiczeniach wojskowych, na które był umówiony później.

Wszystkie trzy ogony drgnęły z ożywieniem, gdy do jego uszu doszedł dźwięk ustępujących drzwi. W pustce, jaka się ukazała po ich otwarciu, pojawiła się dziewczyna. Uważny wzrok mieniący się w dwóch różnych kolorach uważnie przesunął się po twarzy wyższej krawczyni. Zmrużył delikatnie oczy, starając się przypomnieć imię wymienione parokrotnie podczas rozmowy z innym wojskowym, jednak pamięć jego, chociaż to przykre, nie była akurat dobra w tej dziedzinie. W wojsku można było ominąć ten denerwujący nawyk, nadając sobie charakterystyczne pseudonimy. Nie dał się zarazić jej delikatnym uśmiechem, krzywiąc delikatnie brwi. Zachował jednak neutralną twarz. Powoli skinął głową, przymykając oczy w przywitaniu. Dopiero wtedy z jego ust wydobył się głęboki głos o miękkiej oprawie. Niektórym ludziom mogłoby się wydawać, że nieco nie pasuje do jego młodzieńczej urody.
- Czy dobrze trafiłem do warsztatu krawieckiego? - Starał się upewnić, patrząc intensywnie w niebieskie oczy. Cechy wyglądu dziewczyny nie wskazywały na jakąś konkretną rasę, więc spokojnie założył, że jest Erudianką. Bardzo rzadko bywał w dzielnicach mieszkalnych, aż tak daleko od lisich terenów. Powodem tego jednak był szeroko okazywany entuzjazm na wspomnienie wyników pracy słodko opisanej Ellen. Uniósł delikatnie kąciki ust w zadowoleniu, że przypomniał sobie imię szukanej szwaczki. Splótł cierpliwie ręce za plecami, dodając do poprzedniej wypowiedzi:
- Chciałbym zamówić płaszcz. - Odetchnął cicho, nie omieszkując się spuszczać wzrok z jej barwnych oczu, wyszukując sprawnie, każdy ruch mięśnia, albo niepożądaną emocję. W istocie, ledwie raz zerknął za jej ramię w chwilowym przebłysku zaciekawienia.

A on nie odmówił jej przyjaznej gościnności. Uniósł delikatnie rude brwi, rozglądając się po malutkim domku. Zwiedził wzrokiem ściany i półki, jednocześnie nie chcąc wprawiać gospodyni w złe myśli na swój temat, skierował się ponownie w jej stronę, mówiąc:
- Coś pobudzającego byłoby idealne. Zdam się na pani gust. - Przetarł podkrążone oczy, łapiąc jednocześnie ziewnięcie w rękę. W pokoju rozchodziła się przyjemna woń kwiatów, która była dodatkowo spotęgowana przez lisi węch. Odetchnął kilka razy, zbliżając się do wazonu. Nawet taka cicha przyjemność pozwoliła mu na moment zapomnieć o sztywnych barkach i oczekujących go treningach. Zbudzony pytaniem, jakie zadała blodyneczka, zerknął w jej kierunku. Nim odpowiedział, zastanowił się na moment, przypominając sobie szczegółowo, o jakim płaszczu myślał już od miesiąca. W rysowniku powinien mieć nawet z trzy warianty swoich przemyśleń. Niestety dzisiaj nie zabrał go ze sobą. Odchrząknął cicho.
- Tak, być może sporo. - Przesunął ręką po włosach. - Długość nie powinna przekraczać połowy uda, kolor jak najbardziej kamuflujący. Najlepiej czarny, bądź ciemniejsze warianty typowej zieleni. Potrzebuję, aby płaszcz był uszyty grubym materiałem, zapinany pod szyję. W razie potrzeby musiałoby dać się go szybko i łatwo zdjąć. Bez kaptura. Nie może ograniczać ruchów przy wyjmowaniu broni.
Wymieniał po kolei, jakie mu się rzeczy wyśniły. Żył tylko nadzieją w tym momencie, że nie narzucił zbyt bajkowych obrazów o tym elemencie ubioru. I faktycznie potrzebował go jak diabli. Zaraz jednak naszły go wspomnienia, jak to jego koledzy wychwalają tą małą krawczynię. Odetchnął w oczekiwaniu na reakcję, złotym okiem znów łapiąc ją w swój zasięg.

Skinął bez zbędnych procesów na jej prośbę. Faktycznie dziewczyna nie wyglądała na wiele starszą, mimo wszystko wojskowy z przyzwyczajenia okazywał względny szacunek w rozmowie. Jedni byli na to zbyt leniwi, albo dumni. On po prostu obojętny i wyuczony. Przetarł złote oko, po czym zerknął na rozłożoną i niedokończoną robotę krawczyni. Miała dość sporo materiałów, a zapewne i pomysłów wiele.
- To dobrze. - Odetchnął z ulgą. Być może uda mu się to załatwić przed kolejną misją za murem. Gdy usłyszał jej życzenie, zrobił lekki krok do przodu, widocznie wiedząc co ma robić. Patrzył na wprost, przypominając sobie o podobnych czynnościach w dzieciństwie. Jego matka, chociaż nieczuła i chorowicie nerwowa, miała niezwykłego, wręcz hopla na punkcie mody. Każdy nowy trend i zwyczaj błyskawicznie bywał wcielony do rodowej siedziby. Nosiła się w długich i drogich sukniach, niekiedy pięknie zdobionych, innym razem dziwacznie... W każdym razie, niezwykle oryginalnie. Wśród towarzystwa arystokratek była wysoko ceniona jako dobra radna w tej dziedzinie. Często jednak odnosił wrażenie, że bywała dość samotna. Trudno przypominało mu się jej twarz, ponieważ od kilku lat mieszkała w stolicy, dzielnie walcząc o coraz to lepsze wpływy dla lisów. Mimo wszystko jednak gust odziedziczył w znacznej części po ojcu, który lubował się w eleganckich marynarkach i mocno polerowanych butach. Przesunął wzrok w kierunku, z którego dobywał się niski pisk czajnika.
- Cóż, gdzie moje maniery. - Odchrząknął. - Nazywam się Tihamér.
Założył opadający, rudy kosmyk za ucho. Postanowił, że na początek nie przedstawi się nazwiskiem. Ludzie zaczynali wówczas bywać nieco sztywniejsi w jego towarzystwie. Znany bowiem był miejski przesąd, że chytra rodzina wyzyskała najpewniej, każdego na taki, czy inny sposób. Strzelił głośno kosteczkami palców, poruszając nimi ambitniej po tym ruchu.
- Widzę, że masz dość sporo zamówień. - Jeszcze raz zerknął na jej robótki. - W jakim czasie płaszcz mógłby być gotowy?
Jego uwagę przykuł obraz rodziny na ścianie.